Rozdział dwudziesty ósmy - Orfeusz i Eurydyka

Hejka, kochani! Tutaj wasz jak zwykle spóźnialska Serafino! Oglądam właśnie Zaczarowaną, więc nie zdziwcie się na melodramatyczny wydźwięk ostatnich akapitów rozdziału. Jeszcze niezbetowany, jakby co. I moi drodzy..! Trzy komentarze? Napawacie me serce głębokim smutkiem. No coż, ale czytajcie. W końcu to wszystko dla was.

Wasza oddana

Serafino

-Szach.. – Ron przesunął swojego gońca o parę milimetrów, zamyślił się i zmienił jego kierunek, przesuwając go na inne pole – i mat.

Hermiona prychnęła ze złością. Znowu wygrał?!  Jakim cudem Ron, mający od niej zawsze przynajmniej o dwa niższe oceny, ogrywał ją w grze logiczno-strategicznej? Przynajmniej tym razem nie poniosła aż tak sromotnej porażki – chłopak ograł ją tylko w jej rekordowych dwunastu ruchach. Ponura myśl nagle uderzyła jej do głowy.

Teraz będzie miała dużo czasu, żeby nauczyć się  tej gry.

- Poróbmy coś innego – mruknęła z nagle z jeszcze większą irytacją. – Przejdźmy się czy coś.

- Już zapomniałem jak bardzo nienawidzisz  przegrywać – zaśmiał się chłopak przyjaźnie, ale posłusznie wstał i podążył za nią w głąb zamczyska.

Hermionie jednak jego słowa coś przypomniały. Zastanowiła się nad tym, kiedy szli pozłacanymi posadzkami. Kiedyś byli tak blisko, było im tak dobrze… Teraz miała Draco, tak, lecz jej dawny związek z Ronem kłuł ją pod sercem. Był jej przyjacielem od zawsze, a choć po rozstaniu obiecali sobie, że to nic między nimi nie zmieni, oddalili się od siebie. Z Harrym, też i podejrzewała, że nawet bez tej pokręconej sytuacji tak by się stało.  Westchnęła. Ron spojrzał się na nią z zaciekawieniem, ale nic nie powiedział.

Usiedli przy marmurowej fontannie wypluwającej z siebie rytmicznie po pare litrów wody. Hermiona oparła się o małego putta goniącego jakąś driadę z łukiem i zapatrzyła się na widoczny z tego tarasu widok na tę rozległą krainę. Dziewczyna nie była pewna co w ogóle to było. Hekate nazwała to miejsce przedpokojem, przedsionkiem. Za tą teorią przemawiały niezliczone, szarawe  postacie przechadzające się po tej wielkiej, burej równinie. Czasem pojawiały się nowe, czasem stare znikały. Błąkały się bez wyraźnego celu, krążąc wokół siebie i nie widząc siebie nawzajem .To musiało być dla nich straszne i smutne, gdziekolwiek nie spojrzeć widzieć pustkę i szarość.

Hermiona dopiero teraz zaczynała rozumieć, że nawet czerń nie jest taka zła.

- O czym myślisz? – spytała się Rona, żeby oderwać się od ciemnych myśli.

- Brakuje mi Pansy – nagle posmutniał, lecz zaraz odzyskał dawny uśmiech. – Ale mam tu ciebie.

- Co masz na myśli? – zmarszczyła czoło. To brzmiało jakoś dziwnie i nie na miejscu. Ale zanim zdążyła odpowiedzieć, w kamiennym łuku stanęła Hekate. Oboje wstali aby do niej podejść.

- Dobre wieści – uśmiechnęła się czarownica.

·          

- Kamienie z Wezuwiusza, Lawendowe świece, sznur z gałązek dębu, krew szakala… - zaczął odliczać Blaise, wskazując na kolejne rzeczy. Skrzywił się przy ostatniej. – Dlaczego nie możemy po prostu rzucić jakiegoś zaklęcia?

- Bo nie ma takiego – odparła mu Pansy, wchodząc do pokoju. Rzuciła jakiś pakunek na stół. – Sępie pióra, jak kazałeś.

- Musi być jakiś mniej… obrzydliwy sposób – chłopak zmarszczył nos. Wolał nie wiedzieć jak Pansy zdobyła pióra, których nigdzie nie można było kupić.

- A nie mógłby się teleportować? – spytała skulona na fotelu w kącie Ginny. Wyglądała okropnie; jej włosy były w strąkach, oczy miała podpuchnięte, a cerę kredowobiałą.

- Nie. Ktoś sobie wymyślił, że do wymiaru duchów nie można zabrać ciała – Pansy spojrzała się krzywo na koleżankę, cedząc z ironią słowa.

- Poza tym, nie wiemy gdzie to jest – Blaise westchnął. Martwiła go ta cała sytuacja. Jasne, chciał, żeby Hermiona i Ron wrócili, ale… Nie chciał posyłać tam Dracona. Stracili już dwójkę. Dlaczego chcieli zamienić to w trójkę?

W tej samej chwili wszedł Draco. Był niesamowicie odżywiony jak na kogoś kto jeszcze parę godzin temu myślał o  samobójstwie. Oczy pałały mu jakąś niezwykłą energią, a policzki zaróżowiły się.

- Skoro wszyscy tu jesteśmy, to zakładam, że mamy wszystkie składniki, tak? – uśmiechnął się i  pokazał na małe pudełeczko w swojej  dłoni. – Mam oczy.

- Błagam, powiedz, że nie zabiłeś żadnego kota, żeby je zdobyć – mruknęła Ginny, której żołądek nagle skręcił się na myśl o Krzywołapie, którego zostawiła pod opieką Padmy Patil. Wolała nie myśleć o jakimkolwiek kocie bez oczu.

- Nie osobiście. Odwiedziłem tylko Nokturna

Śniadanie Ginny podeszło jej do gardła.

- Po prostu to zacznijmy – jęknęła, podnosząc dłoń do czoła. -  Zanim wszyscy się rozmyślimy.

- To by było idealnie – mruknął Blaise.

·          

- Gadałam z moimi przełożonymi – Hekate klasnęła w dłonie z radością. – Zgodzili się na waszą przyśpieszoną reinkarnację.

- W sensie, że Bóg i diabeł? Razem, w jednym pokoju? A czy  jeden nie powinien próbować zabić drugiego? – zmarszczył czoło Ron.

- To idiotyzmy ludzi tłumaczących swoje złe uczynki. Oni tylko stanowią równowagę – Hekate spojrzała się na niego krzywo. Widocznie często musiała to tłumaczyć. –Cóż, ale teraz ważne jest, że możecie szybko wrócić! Oferujemy wam nowe życie i to koniecznie w ludzkim ciele.

- W sumie to zawsze chciałam zostać bukszpanem – mruknęła smutno Hermiona, rysując małe kółeczka stopą na piasku. Ron spojrzał na nią i westchnął.

- Nie mogę… Hekate – usłyszała z jakby daleka głos zmartwionego chłopaka. –  Nie wiedziałem, że nie można nic jeść.

Zapadła cisza.

- Zjadłeś coś – stwierdziła głucho Hekate. Ron pokiwał smutno głową. Hermiona wręcz czuła, jak przygniata go poczucie winy i postanowiła mu pomóc.

- I tak nie chcielibyśmy wrócić w innych postaciach, He. Chyba za bardzo kochamy nasze życie takie jakim jest – powiedziała cicho, a Ron pokiwał jej gorączkowo. Hekate wlepiła w nich swoje wielkie oczy z niedowierzaniem. Że jak?

- Odrzucacie… życie? – wydusiła z siebie, zaskoczona, lecz także zła. – Czy wy wiecie jak wiele osób umiera codziennie? Jak wiele osób w różnym wieku przybywa tu każdego dnia? Żadne, powiadam, żadne z nich nie miało takiej szansy! Chcecie spędzić najbliższe parędziesiąt lat na karze lub nagrodzie? Zwariowaliście! Kompletnie szaleni! – obróciła się na pięcie i zaczęła okrążać taras, wymachując piąstką. -  Oferujemy wam dobry przydział, nawet znajomość w przyszłym życiu, a wy chcecie to po prostu… Ron, czemu to zjadłeś? Ugh! A teraz… Nie, Hermiona nigdy cię nie zostawi – usiadła na zimnej posadzce i ukryła twarz w dłoniach. – Co ja mam teraz zrobić?

Hermiona poczuła jak coś ją chwyta za serce. Nie, nie byli sprawiedliwi dla Hekate. Anielica łamała dla nich wszystkie prawa swojego świata, a oni po prostu tym wzgardzili. Podeszła do kobiety i objęła ją ramieniem.

- Przepraszam, Hekate. Ale ja mam inny pomysł. Możliwe, że ci się spodoba.

Podniosła nagle wypełnione nadzieją oczy.

- Jaki?

·          

- Możemy już zacząć? – niecierpliwił się Draco, chodząc po pokoju. Przenieśli się do małej Sali balowej, gdzie nie zawadzały im żadne meble. Blaise skrzywił się, rysując kawałkiem kamienia koło na marmurowej posadzce.

-  A chcesz tam dotrzeć w jednym kawałku, czy może bez jakiś ważnych narządów płciowych? – spytał się przyjaciela, k tory spiorunował go wzrokiem.

- Poważnie się pytam.

- Jak chcesz to przyśpieszyć, to pozwól dziewczynom wysmarować się tą mazią. Chyba już skończyły – wskazał kciukiem na Ginny i Pansy mieszające te wszystkie obrzydliwe składniki. – I przewiąż się sznurem.

- Po co? – mruknął, niecierpliwy jak zawsze, sięgając po sznur.

- Żeby utrzymać twoją duszę jednocześnie tam i tutaj. To znaczy… tak było w tej dziwnej, szamańskiej księdze. Podejrzewam, że chodzi o to, że jak wrócisz do świata żywych, to twoja dusza powinna błąkać się bez celu, a pentagram, te obrzydlistwa i dąb utrzymają twoją duszę w ciele. Tak metafizycznie.

- Z twojej wypowiedzi zrozumiałem tylko spójniki – poinformował go Draco, nabierając jednocześnie trochę czerwonawej mazi.

- Sam niewiele z tego rozumiem – westchnął Blaise, kończąc rysowanie pentagramu na kamiennej podłodze i sięgając po różdżkę i świece. Poustawiał je w pięciu ramionach pentagramu. – No, jeżeli wysmarowałeś się już tym świństwem to jesteśmy gotowi. Możesz wejść do  środka, tylko uważaj, żeby nie zamazać linii.

Draco natychmiast znalazł się przy nim, wchodząc do centra gwiazdy.

- Co mam teraz zrobić? – spytał ochoczo.

- Z tego co zrozumiałem, teleportować się – Blaise zajrzał do książki  z której wzięli ten dziwny czar.

- Gdzie? – spytała milcząca jak dotąd Ginny. – To nie jest takie jak wszystkie zaklęcia które dotąd rzucaliśmy.

- Wiem, Ginny, i właśnie dlatego… zaczął Blaise, ale nie skończył.

- Do Hermiony – uśmiechnął się Draco uśmiechem szaleńca, obrócił się i… opadł bezwładnie na podłogę. Wyglądał jakby zemdlał. Trójka przyjaciół spojrzała się na jego nieruchomy korpus.

- No to kaszana – stwierdziła Pansy.

·          

- Orfeusz – powiedziała Hermiona.

- Orfeusz? – spytała Hekate, marszcząc czoło.

- Nie znasz greckich minut przypadkiem na pamięć? – Teraz to Hermiona się zdziwiła.

- Tego chyba nie. O czym jest?

- Opowiada o dzielnym, greckim młodzieńcu, którego ukochana zginęła tragicznie. Chłopak, wiedziony rozpaczą wyruszył do Hadesu, a musisz wiedzieć, że pięknie grał na lutni, i kiedy trafił wreszcie do krainy zmarłych… oczarował wszystkich swoją piękną grą i przedostał się do samego władcy krainy zmarłych. Wywołał łzy w oczach samego Hadesa, a on, oczarowany potęgą ich miłości pozwolił im odejść, lecz Orfeusz nie mógł ani razu na nią spojrzeć dopóki nie wyjdą na powierzchnie. Jednak on bał się o nią tak bardzo… tak bardzo,  że widząc już światło dzienne, nie słysząc żadnych dźwięków z tyłu, obrócił się i… został wyrzucony, a ona została. Oszalały z żalu młodzieniec został zamordowany wkrótce potem przez grupę pewnych narwanych kobiet, a jego głowa na zawsze miała już wyśpiewywać imię jego ukochanej… Eurydyki.

- Ale to nieszczęśliwe  zakończenie – zaprotestowała starsza czarownica.

- Za to prawdziwsze  - westchnęła Hermiona. – Ale mam na myśli to, że może być jakieś inne wyjście… sposób, żeby oszukać śmierć.

- Chciałabym, żeby to okazało się prawdą – zamyśliła się Hekate. Otworzyła usta, aby powiedzieć coś jeszcze, ale przerwał jej Ron, trzymający się jak dotąd z dala od rozmowy.

- Hej, dziewczyny – powiedział jakoś niepewnie. – Myślę, że powinnyście coś zobaczyć.