Prolog

Plask!

Właśnie z takim odgłosem wylądowała Hermiona, kiedy potknęła się o rozwścieczoną sklątkę  tylnowybuchową, która natychmiast zaczęła strzelać iskrami na wszystkie strony. Najmądrzejsza uczennica Hogwartu ze złością wypluła z ust błoto. Nawet nie usiłowała się podnieść – postanowiła poczekać jeszcze chwilę, może profesor Nowacky, młody nauczyciel magii w terenie, jej nie zauważy. Magia w terenie… Hermiona nigdy nie kwestionowała  decyzji ciała pedagogicznego, ale aktualnie była bliska wybuchu. Co z tego, że potrzebujemy… więcej ruchu i… łączenia sprytu z zaklęciami. Voldemort już nie żyje, a chyba nikomu w najbliższym czasie nie odwali. Wojna zebrała wystarczająco krwawego plonu…  ,,Nothing Left To Say”, jak w piosence Imagine Dragons. I tak w tych zajęciach nie ma niczego związanego z prawdziwą czarną magią albo ze śmierciożercami.  Sklątki, chochliki, smoki – nigdy nie spotkamy ich w bitwie. No, może ewentualnie smoki. Ale ,,jesteśmy jeszcze zbyt niedoświadczeni, by porywać się na gorszą magię”. Herm nie lubiła tego nauczyciela. Czy ten młody Polak kiedykolwiek brał udział w bitwie? Nie.  Czy osoby będące na tych zajęciach – rocznik, aktualni siódmy i ci którzy z różnych powodów (śmierciożercy i Czarny Pan, takie tam) nie ukończyli szkoły - brali udział w tej wojnie? W większości.

Hogwart – jeszcze niedawno miejsce w którym życie dziewczyny i jej przyjaciół było zagrożone, teraz zwyczajnie dom.  Część uczniów nie wróciła, inni powrócili zmienieni. Wystarczyło popatrzeć na Lavender Brown, ugryzioną przez wilkołaka podczas Drugiej Bitwy o Hogwart.

Albo na Rona który nigdzie nie pasował. Teraz przeskoczył nad Hermioną i pognał do kolejnej przeszkody. ,,Kretyn” pomyślała Hermiona. ,,Rozstaliśmy się, owszem, ale to nie powód do zachowywania się jakby mnie nie było!” Ron nie zachowywał się jak Gryfon, którym kiedyś był. Gryfon, pomimo niechęci, urazy czy nienawiści, pomógłby każdemu kto by potrzebował pomocy. Uczniowie domu lwa mają honor, nawet jeżeli potrafią być trochę głupawi. Teraz jej rudy  przyjaciel potknął się i rzuciły się na niego wszystkie błękitne chochliki. Herm westchnęła i rzuciła na małe istotki zaklęcie Peskipiksi  Pesternomi. Zadziałało, Hermiona od zawsze była lepsza od Lockcharta. Rudy uśmiechnął się do niej z wdzięcznością i pobiegł dalej. Czyli nadal był kretynem.

- Świetnie panno Granger, po prostu świetnie rzucone zaklęcie, ale czy mogła by pani łaskawie wstać? Tu jest lekcja! – wydarł się na dziewczynę znienacka prof. Nowacky.

Hermiona posłała nauczycielowi naburmuszone spojrzenie i spróbowała wstać z powoli wciągającego ją błota (magiczne piaski? Serio?) lecz zakończyło się to tylko jeszcze jednym widowiskowym upadkiem na tyłek. ,,Idiota ” – pomyślała nagle Herm i  natychmiast się zganiła za te obrażanie kogoś starszego od niej. Gryfoni czują respekt, nie zachowują się jak...

Hermiona nagle znieruchomiała, nauczyciel przestał być ważny.

… jak Ślizgoni.

,,No to to wszystko wyjaśnia” – gorycz wkradła się w jej myśli – „przecież ja jestem Ślizgonką”

W chwili gdy to pomyślała cień jakiegoś rosłego chłopaka zasłonił jej słońce.

Nie zaczyna sie zdania od więc, ale... Więc jak wam się podoba? Bazuje jak na razie tylko na opinii Kaśki:) 

Serafino.Ink.Heart.25