Rozdział osiemnasty - Wisiorek z Serduszkiem

Macie jakąś receptę na złe sny? Jest mi z tym coraz gorzej… budzę się przerażona, kręgi pod oczami itp….

No i masz:D Wiedziałam że kiedyś ktoś zauważy, że piszę pogmatwanie jak jakaś co z psychiatryka uciekła(a może to prawda?hah:D) Postaram się więc więcej wyjaśniaćJ

Ludzie, no proszę… głupio mi trochę tak żebrać o komy, ale teraz naprawdę – nie ma 7 komentarzy, nie ma rozdziału. Koniec kropka – ja też muszę mieć motywację. Piszcie nawet tak lub nie, czasem piszecie w końcu tak jak ja – czyli jak na prochachXD

Wiem, że ten rozdział jest dziwny.. ale źli się znowu czuję, a to mi pomaga. W sensie, że pisanie. Jeszcze nie został zbetowany – za to jest z prędkością światła!

Dobra, koniec moich psot!

·          

Hermiona w milczeniu jadła jajecznicę przy prawie pustym stole Ślizgonów. Rozmyślała. O czym? O wszystkim; o balu, ich planie, niesłusznych podejrzeniach Draco, o których, jak miała nadzieję już zapomniał… O Nocie, którego zostawiła chyba słusznie, nawet jeżeli jej serce podskakiwało w dziwny sposób za każdym razem kiedy go widziała.. O Ginny, którą udało jej się uratować na krótką chwilkę, którą musiała uratować do końca… O ciele, które niedługo miała oddać głosikowi we władanie.

Kiedy Hermiona podejmowała tą decyzję, była przerażona i roztrzęsiona. Och, podjęłaby tą decyzję za każdym razem – ale czy warto było oddawać aż tyle? Dziewczynę, jak każdego normalnego człowieka, przerażała wizja śmierci. Co tu dużo mówić, cholernie bała się samej myśli, że ona, jej umysł umrą, a w prawdziwym świecie będzie chodzić jakaś obca Hermiona! Zabierze wszystkie jej wspomnienia, zwyczaje, wstydliwe tajemnice, a nawet.. jej miłość. Czy rozterki Hermiony staną się jej rozterkami? Czy będzie kochać Ginny jak siostrę, czy będzie czuć podskok serca na widok Notta, nadal patrzeć z czułością na gapowatego Rona, czuć ucisk w żołądku na każde słowo Dracona?

W zasadzie to przecież Hermiona sama nie wiedziała kogo kocha. Bo „kocha” było bardzo, bardzo właściwym słowem.

Oj, wiesz kogo kochasz…

Nie. W przeciwieństwie do ciebie, nie mam paru tysięcy lat doświadczenia z miłością.

Rudy, czarnowłosy czy blondyn? Kogo wybrać? Może zakręć butelką, skarbie.

Ta, ta. Coś w szampańskim jesteś dziś humorze.

Przykro mi. Dla ciebie to tragedia o w ogóle. Dla mnie -  szczęście, że wreszcie będę mogła poruszyć sama palcami u stóp, zasmakować chleba, pocałować kogoś, a nie tylko siedzieć tyle lat zamknięta w tobie. Jestem z tobą od początku… przez siedemnaście lat krzyczałam tylko w środku ciebie!

Dlaczego nie masz własnego ciała? Nie możesz sobie stworzyć? – Hermiona nie zamierzała szczególnie jej współczuć.

Cóż.. nie. Jestem, tak jakby, przeklęta.

Niby za co? – prychnęła dziewczyna w myślach. – Przecież jesteś tak miła i empatyczna.

Zakochałam się w ludzkim chłopaku – w głosie jej słychać było słychać prawdziwy smutek. – Ja zostałam tylko przeklęta. Jego dusza została unicestwiona.

Ooo… przepraszam. Nie… nie wiedziałam. Serio, sorry.

Niepotrzebnie. To było tysiąc sześćset dwanaście lat temu… zresztą mieliśmy dziecko. Jego potomkowie żyją do dziś. Jesteś jedną z nich, wiedziałaś? Inaczej nie weszłabym w twoje ciało

Co? – Hermiona zakrztusiła się jajecznicą. -  Że jak? Przecież… ja jestem szlamą! Mugolaczką! Moi rodzice są całkowicie niemagiczni!

Cóż… Tak nie do końca, bo widzisz…

- Jak z Ginny? – Harry musiał być naprawdę zaniepokojony stanem dziewczyny, skoro naraził się na publiczne zlinczowanie i usiadł przy stole ślizgonów.  Cholera! Hermiona wysłała jeszcze jedną  myśl do głosiku, mówiąc ,że porozmawiają o tym później i skupiła się na Wybrańcu

- Skąd wiesz, że coś jest nie tak? -  powiedziała ponuro, grzebiąc widelcem  w żółtej papce. Harry ostatnio był jakiś dziwny. Wiedziała, że ciężko zniósł rozstanie z Ginny, ale schudł przerażająco. Wielkie, fioletowe cienie pod oczami też nie wyglądały najlepiej.

- Opiera się na tym idiocie Zabinim jakby ledwo chodzić mogła. No i powiedzmy, że trochę poszarzała. Wygląda jakby normalnie z piekła wróciła.

- W zasadzie to nie mylisz się tak bardzo. – Hermiona uśmiechnęła się gorzko i opowiedziała mu  całą historię. Nie wyglądał na zaskoczonego. Jedynie kiedy opowiedziała, jak mieszkanka jej ciała udała się w podróż po duszę Ginny, prze oczy przebiegł mu niepokojący cień.

 - Cholernie przerąbane – podsumował.

- Co ty nie powiesz – zironizowała Hermiona.

Przez chwilę gadali o szkole, książkach, quiditchu w którego Ginny aktualnie nie mogła grać, o błahych rzeczach. A potem na stół padł czyiś cień.

- Przepraszam, Potter, ale czy mogę przez chwilę porozmawiać z Hermioną sam na sam? – zapytał Teodor Nott.

·          

- Czego chcesz? – chłodno spytała się Hermiona wysokiego bruneta miętolącego brzeg szaty. Nie zamierzała mu przebaczać, niezależnie od tego jak słodko wyglądał taki skruszony. Nie. Nie.

- Przeprosić? – wreszcie na nią spojrzał. Skrucha w jego oczach wyglądała prawdziwie, ale Hermiona nie urodziła się wczoraj.

- Za co? – spytała się niewinnym, lecz jakże wrednym głosikiem.

- Za to, że z nią spałem. – Teodor nie był typem człowieka który powie to cicho. Był szarmancki, sprytny, ale przede wszystkim odważny i dumny… na Ślizgoński sposób.

- Czekaj. Chcesz powiedzieć, że przepraszasz za zdradzanie mnie? I to z największą dziwką Slytherinu? Co ty nie powiesz – szydziła Hermiona. Była zła. Jednego nie cierpiała: łamania zaufania.

- Tak, chcę przeprosić właśnie za to. Kiedy mnie z nią widziałaś… właśnie z nią zrywałem! Zamierzałem powiedzieć ci o tym wieczorem – gorliwie zapewniał ją Nott.

Hermiona przez chwilę udawała, że się zastanawia.

- Nie. Nie wierzę ci  -powiedziała lekko.

Ten zmierzył ją wzrokiem spokojnym i zaciętym, a potem wskoczył na stół.

- Słuchajcie wszyscy!!!   - zawołał tak,  żeby usłyszał go każdy w Wielkiej Sali, w której było już całkiem dużo ludzi.  Zwrócili twarze w jego stronę. – Pewna dziewczyna tutaj mi nie wierzy. Chociaż kocham ją najbardziej w świecie, zachowałem się jak palant i – na chwilę urwał – cóż, przespałem się z inna nie jeden raz. – Ze strony jego widowni, zwłaszcza z damskiej strony dobiegło  go głośne buczenie. – Jednak chcę ją przeprosić. Chcę całować nawet jej stopy, chcę być przy niej zawsze, chcę robić wszystko o co mnie poprosi. Chcę być z nią. I udowodnię to… długoletnim przywiązaniem, miłością i byciem jej sługą. – Teraz wszyscy westchnęli. Słysząc takie gładkie słówka, jakby zapomnieli, że przed chwilą powiedział, że zdradzał swoją dziewczynę. – Hermiono Granger, czy uczynisz mi ten zaszczyt i pójdziesz ze mną na Bal siódmioklasistów? – uklęknął i wyjął z kieszenie puzderko. Otworzył jej delikatnie, a w środku zamigotał przepiękny wisior w kształcie serca.

Cholera. Ładny był.

·          

Hermiona wpadła na Dracona przy schodach.

- Nie było cię na kolacji – powiedziała, zamiast przywitania. To była już późna godzina; mieli tylko niecałą godzinę do ciszy nocnej.

- Taaa… Blaise mi coś skołuje. Chciałem iść się przewietrzyć. – Hermiona dopiero teraz zauważyła, że chłopak ma na sobie grubą bluzę z logo uniwersytetu Ivy League. Nie wiedziała, że on w ogóle wie, że coś takiego istnieje.

- Idziesz na Wieżę Astronomiczną? – Hermiona zmarszczyła brwi. To było jedyne miejsce do którego prowadziły te wykute w kamieniu schody.

- Muszę pomyśleć. Idziesz? – odwrócił się w stronę kamiennych stopni i zaczął iść. Przekręcił głowę i spojrzał się na nią tym głodnym wzrokiem. -  Miejsca jest tam wystarczająco.

- Idę – Hermiona uśmiechnęła się radośnie. W końcu już od dawna nie złamała jakiś zasad.

·          

- Wyobrażasz sobie, jak by to było, spaść tu teraz, być wolnym od wszystkiego? – przechyliła się przez barierkę i rozłożyła ręce jak do lotu. Draco pomyślał, że jest piękna, pięknem Boga i upadłego anioła który spadł na ziemię… niestety nie dla niego.

- Mogło by być fajnie. Ale tylko przez chwilę, więc złaź, zanim się zabijesz.

- Rymujesz, mocium panie? – zaśmiała się. – Obawiam się, że ja tylko wiersze białe mam na stanie.

- Co znaczy mocium? – Spytał się tylko Draco. Cały on… No, ale czarodzieje nie mieli takich książek na lektury.[i]

- Chodź tu lepiej – zaśmiała się  więc jeszcze raz, usiadła i poklepała miejsce obok siebie. Usiadł, choć trochę z wahaniem. Zachowywała się jakby za parę dni miał być  koniec świata. Jakby wszystko miało się skończyć, umrzeć, jakby nic nie miała do stracenia. Przerażało go to.

- Zimno tu – Hermiona  objęła się ramionami, chcąc zatrzymać choć trochę ciepła w ten październikowy wieczór.

Dracon bez słowa rozpiął swoją olbrzymią bluzę, wysupłał ręce z rękawów, zakrył i zapiął ich oboje. Hermiona spojrzała na niego zdziwiona. Nie do końca jej o to chodziło… i na romantycznych filmach jakoś to inaczej wyglądało.

- Nie będę ukrywać, mi też byłoby zimno – uśmiechnął się krzywo. W sumie to Ślizgonce to nie przeszkadzało. Objęła go ramionami , przylegając jak małpka pod ciepłą bluzą. On także przygarnął ją do siebie i ustawił ramię w taki sposób, żeby mogła się oprzeć.

„Dlaczego, och, dlaczego on musi być taki przyjacielski? Dlaczego muszę to wszystko w sobie dusić? To takie męczące!”

„ Ona patrzy się na mnie tak ufnie… gdyby wiedziała co do niej czuję, nie chciałaby mnie nawet dotknąć. Nie mogę jej powiedzieć. Wtedy stracił bym chociaż te chwile z nią. A ona chyba wciąż kocha Notta. Chociaż nie. Na pewno nie.”

-Więc… - odchrząknął. – z kim idziesz na bal?

Wyczuł jak jej kobiece ciało przyciśnięte do jego napięło się na moment.

- Z Teodorem – wyszeptała, nie patrząc na niego. – Postanowiłam dać mu drugą szanse…

Teraz to on zesztywniał; nagle przypomniał sobie ten wisiorek który tajemniczym sposobem pojawił się na jej szyi rano. Sądził, że nie może bardziej nienawidzić Teodora, który tak skrzywdził jego mała, byłą Gryfonkę; mylił się.

- A ty? –spytała się cicho.

- Z Astorią – Głupia krowa, wymogła to na nim, różowa lafirynda…

- Serio? Czasem Draco, powiem ci, że cię nie rozumiem. – powiedziała złośliwe. Draco poczuł złość. Co, to ona mogła iść na bal z największym idiotą i psycholem świata, a on nie mógł iść z normalną, pustą lalką?

- Masz rację. Zimno tu – wypiął się z bluzy, wstał pośpiesznie i zaczął iść w stronę schodów.

- Draco! – zawołała. – Zostań! Nie to miałam na myśli!

Ale on tylko odkrzyknął:

- Dobrej nocy Hermiono!

I zniknął. Hermiona została sama, z pachnącą męskimi perfumami bluzą, zimnym kamieniem i słońcem, które już zaszło.

---

[i] A ja nie umiem rymowaćXD