Rozdział trzeci - Kto jest kim?

Rozdział trzeci – Kto jest kim?

Jeżeli ktoś zechce dowiedzieć się więcej o tym co napisałam w tym rozdziale, polecam książke Shaddow Hills: Nawiedzone miasteczko, oraz serię Dary Anioła.

Piosenka która pasuje? Oczywiście We Will Rock You dla dobrej atmosfery na meczu Quidditcha: http://www.youtube.com/watch?v=XMLiqEqMQyQ

Buźka i miłego czytania!

- Zabini! Blaise! Chodź tu, na gacie Merlina, bo potraktuję cię klątwą!

Blaise rozejrzał się. Szedł szkolnym korytarzem, kiedy usłyszał ten głos. Znajomy, ale jednocześnie nie za często przez niego słyszany. Wszedł do załomu w ścianie, z którego dobiegł go ten dźwięk.

Czekała na niego Ginny Weasley.

- Cześć, piękna. Czemu mnie wołasz? – Powiedział smutnym głosem. Dziewczyna prychnęła jak rozjuszona kotka.

- Daruj sobie, gdyby nie Hermiona, nie byłoby mnie tutaj. Mam ci to przekazać… i powiedzieć żebyś nie otwierał tego przy Malfoy’u – chłopak zesztywniał słysząc ostatnie słowa. Powoli podniósł głowę znad liściku który dała mu Ginny i spojrzał na dziewczynę.

- Co takiego – zaczął, ostrożnie dobierając słowa – chce ode mnie Hermiona, najmądrzejsza Gryf… ojć, przepraszam, Ślizgonka – powiedział z jadowitym uśmieszkiem, patrząc jak policzki Rudej czerwienieją – że nie mogę się z tym podzielić z Hrabią Draculą?

- Hrabią Draculą? – Dziewczyna zignorowała jego pytanie i otworzyła szeroko oczy. – Serio? Nie wpadliście na nic bardziej tandetnego?

Ani się obejrzała, a Blaise już przygwożdżał ją do ściany.

- Nigdy – spojrzał jej głęboko w oczy – ale to nigdy nie mów o rzeczach o których nie masz pojęcia. – i puścił ją.

- Na Merlina. – Powiedziała dziewczyna trzymając się za gardło. – Ty jesteś psychopatą.

- Do usług – zaśmiał się cicho Zabini. Ginny odeszła, oglądając się za siebie raz po raz.

Ślizgon patrzył się na nią jeszcze chwilę, a potem otworzył list. Notka w nim zawarta była krótka, napisana ładnym i drobnym pismem.

Zabini!

Mam do Ciebie wielką prośbę. Wiem, będę Ci za to winna przysługę, ale lepsze to niż to czego chcę uniknąć. Widzisz, założyłam się z Malfoy’em: Jeżeli na najbliższym meczu Gryfoni wygrają, mam iść z nim na randkę, jeżeli Ślizgoni – idę na Bal Bożonarodzeniowy razem z Theodorem. Błagam, choćby Cię prosił (ale ty z nim nie gadaj!) to grajcie jak najlepiej. Wolę w końcu tę drugą opcję.

Będę w barwach Slytherinu!

Hermiona

Zabini wykrzywił usta we wszystkowiedzącym uśmieszku. A więc była Gryfoneczka leci na Notta, a Dracona odpycha? Hmm, może by jej pomóc.  Choć… Blaise lubił Notta, ale jeszcze bardziej lubił Dracona i chciałby mu pomóc w nowym podboju... Z drugiej strony nie było warto robić sobie wroga w kimś takim jak Hermiona i tracić zwycięstwo w Quidditchu dla kolejnego szatańskiego planu Draco. Nie, to by było bez sensu. Lepiej sprawić żeby Miona padła Nottowi w ramiona.

Chłopak odszedł w kierunku lochów pogwizdując jakąś wesoła melodię.

~~*~~

Ginny weszła do pokoju jej i Hermiony trzaskając drzwiami. Co za dupek! Ruda nie czuła potrzeby żeby kiedykolwiek jeszcze odezwać się do Blaise’a. Pacan. Rzuciła się na łóżko i otworzyła podręcznik do transmutacji.

- I co? – Hermiona pochyliła się nad nią wyjmując słuchawki z uszu. Cicho leciała piosenka, ,,Paradice City”.  Ginny nigdy nie zrozumiała hardrockowych upodobań muzycznych Hermiony. To nie pasowało do jej wierzchniej fasady.

- I nico. – Odburknęła Ginevra.

- Gadałaś z nim w ogóle?

- Oczywiście, że tak. – Ruda gwałtownie podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała na Hermionę. – Ale z tym palantem nie da się rozmawiać. Dałam mu tą kartkę, pewnie. Tylko, że psychopata się na mnie rzucił bo go obraziłam. Tylko leciutko, przysięgam – dodała, widząc chmurną minę Hermiony i wiedząc, że zanosi się na kolejną pogawędkę o radzeniu sobie z gniewem.

- Jak to cię złapał? – Hermiona miała taką minę z zupełnie innego powodu. – Ten idiota ci coś zrobił?

- Nie, spokojnie… - zaczęła Ginny, bo Hermiona już zaczęła oglądać jej całą szyję.

- Tu nic nie ma… Tu też w porządku – mruczała do siebie dziewczyna – podnieś koszulkę – nakazała przyjaciółce.

Ginny z ociąganiem zrealizowała tę prośbę. Wiedziała, że Zabini nie złapał jej tak mocno. Wręcz przeciwnie, dotknął ją stanowczo, lecz lekko jak płatki róże muskające czyjeś usta. To ona spanikowała, chłopak nie chciał zrobić jej krzywdy, a jedynie pokazać swoją dominację. W tych smutnych, łagodnych, choć jakże przebiegłych oczach nie było agresji. Musiała jednak pozwolić Hermionie na wstępne oględziny. Była pewna, że dziewczyna niczego nie znajdzie.

Myliła się.

- Ginny... Co to jest? – spytała się teraz dziewczyna grobowym głosem dotykając lekko palcem jej skóry jakieś pięć centymetrów nad paskiem jej spodni. Ruda poczuła ból i niezrozumienie. Jak to? Przecież Blaise jej tam nie dotykał, co więcej, nie przypominało jej się żeby zarobiła coś bolesnego w tym miejscu. Na pewno nie na treningu Quidditcha, wybory do drużyny Slytherinu miały być dopiero nazajutrz.

Przypomniała sobie jednak wszystko kiedy tylko zobaczyła ten znak.

- Ja… - Cofnęła się i upadłaby gdyby nie Hermiona. – Ja nie rozumiem…  Dlaczego on… Nie patrz na to Miona! – Obróciła się nagle do przyjaciółki  z szaleństwem w oczach. – Nie patrz na to! Nie możesz! Ja… Sama znajdę lekarstwo. – Łzy popłynęły z oczu Rudej, kiedy zamknęła się w ich łazience.

Hermiona spojrzała na zamykające się drzwi z przerażeniem i zdumieniem. Co tu się, u diabła działo? To co miała Ginny na plecach… Koło Hekate, matki wszystkich czarownic… wymagało naprawdę czarnej magii. Używały go wszystkie wielkie czarownice, wielkie i złe. A skoro zaczęło zatruwać ciało Ginny… Nie! Hermiona odepchnęła od siebie tą myśl. Jakoś jej pomoże i znajdzie tą, która to zrobiła. Bo mało prawdopodobne żeby jakiś czarodziej to zrobił. Czarownice, podobno, pochodziły od Hekate i dawniej to ją czciły, były Córami Hekate, natomiast czarodzieje mieli być półdemonami, dżinami, dziećmi Lilith. Zdarzało się ludziom dosłownie nabić czarodzieja w butelkę. Rzecz jasna, Hekate to była ta dobra. Jednak wykorzystywanie jej koła wzmacniało potęgę czarownicy. Jeżeli ktoś włożył tą moc do piętna którym naznaczono Ginny, to było z nimi naprawdę krucho.

Hermionę powoli ogarniała senność. To by męczący dzień. W łazience cicho szumiała woda. Co prawda coś nie dawało jej spokoju, ale… pomyśli o tym jutro. Znajdzie lekarstwo na truciznę która zatruwa organizm jej przyjaciółki. Na razie musiała spać…

Dziewczyna zapadła w płytki, niespokojny sen. Nawiedzały ją koszmary, mary senne na temat okropności jakie spotkały czarownice. Palenie na stosie… topienie… trucizna powoli zabijająca każdą kobietę która została naznaczona Kołem Hekate…  „Ja nie rozumiem…  Dlaczego on… Nie patrz na to Miona!”

Hermiona wybudziła się całkowicie, usiadła i spojrzała na Ginny. Spała spokojnie jak mały aniołek.

Dlaczego on…

Nie ona.

- Dasz sobie radę. Jesteś najlepsza! – Hermiona przytuliła przyjaciółkę i poprawiła kołnierz jej szaty. Czasami czuła się jak druga matka Rudej.

- No nie wiem, Miona. Ślizgoni nigdy nie przyjmują dziewczyn do swojej drużyny – Ginny nadal miała wątpliwości.

- Ponieważ dziewczyny ze Slytherinu to rozpuszczone, plastikowe paniusie – Hermiona mówiła z pewnym bólem w głosie, w końcu teraz same były Ślizgonkami. – A ty masz naturalny talent i wiele godzin treningu za sobą. Nie ma opcji żeby cię nie przyjęli!

- Nie masz racji.- Westchnęła Ginn. – Ale dobrze, pójdę.

Miona patrzyła jak jej przyjaciółka schodzi w dół trybun i staje pomiędzy innymi Ślizgonami. Co dziwne, teraz była pewna jej wygranej.

- Hej Miona. Nie wiedziałem, że latanie na miotle cię zainteresowało. – Harry usiadł zaraz obok niej. Hermiona zauważyła, że stał się jeszcze chudszy niż zwykle, a pod oczami pojawiły mu się cienie. W ogóle wyglądał tak… niezdrowo.

- Nie ma głupich. – Herm uśmiechnęła się jedynie połową twarzy. Coś ją w Potterze niepokoiło. – Ale przyszłam kibicować Ginny. A ty?

- Ja też – mruknął, chociaż nie patrzył się na Ginn która właśnie wzlatywała w powietrze. Wyglądało to raczej na obserwowanie strategii Ślizgonów. Hermiona po raz kolejny zapłakała w myślach z powodu braku jakiejkolwiek romantyczności w Harrym. Biedna Ginny.

A skoro o Ginny mowa…

- Świetnie dzisiaj lata – powiedział nagle Harry, wskazując podbródkiem na Ginn. Rzeczywiście, przez swoje włosy dziewczyna wyglądała jak kasztanowo – zielona plama. Latała szybciej, rzucała mocniej. Hermiona zmartwiła się. Czytała o tym.  Wczorajszej nocy, kiedy obudziła się zlana potem wskoczyła w szlafrok i jakoś wybłagała od pani Pince pozwolenie na wejście do biblioteki, co nie udałoby się gdyby normalnie nie spędzała tam całego swojego życia. W księgach wyszperała trochę więcej na temat Hekate. Była ona znacznie potężniejsza niż się spodziewała.

,,HEKATE”[i]

„To Bogini starożytnej Grecji, opiekunka czarownic. Na klasycznych rzymskich klejnotach przedstawiana była na tronie, w swojej potrójnej postaci, z trzema głowami i trzema parami ramion, w których trzymała sztylety, bicze i pochodnie. U jej stóp spoczywały zwinięte dwa wielkie węże. Tego rodzaju rzeźbione klejnoty służyły jako amulety ludziom uprawiającym tajemne nauki. Hekate jest starożytną boginią, uznawaną za starszą od greckich bogów Olimpu występujących w klasycznych mitach. Czcił ją nawet sam Zeus, który nie przeciwstawiał się jej mocy panowania nad życiem i śmiercią każdego człowieka. Jej władza rozciągała się na trzy światy: niebo, ziemię i podziemny świat duchów. Potrafi on więzić i uwalniać duchy wszelkiego rodzaju. Z tego też powodu była honorowana i wzywana przez magów i czarownice. Przede wszystkim jednak pozostaje Hekate związana z Księżycem i z innymi lunarnymi boginiami - Dianą, Artemis i Selene, z którymi zresztą ją utożsamiano. Jej potrójny aspekt przejawia się poprzez trzy fazy Księżyca: Księżyc rosnący, Pełnię i Księżyc malejący. Według starożytnego gnostycznego tekstu "Wyroczni Chaldejskich", pisanych w języku greckim, Hekate jest Wielką Matką, życiem wszechświata. Magowie wzywali Hekate używając jej sygillum - sierpa Księżyca z dwoma punktami u góry i trzecim pomiędzy nimi.”

Zaskoczyły ją te węże. Były tak związane ze Ślizgonami…

Jednak dalej znalazła coś straszniejszego. O wiele, wiele straszniejszego.

[ii],,… a osoby naznaczone Kołem z początku czują się dobrze; są szybsze, silniejsze i sprytniejsze. Stan ten utrzymuje się maksymalnie trzynaście dni, później zarażona osoba słabnie. Po pewnym okresie czasu (od trzynastu do dwudziestu dziewięciu dni) delikwent umiera, a jego zwłoki czernieją. Nie znaleziono jeszcze lekarstwa na tę chorobę…”

Poniżej widniały jeszcze specyfiki jakie wypróbowano jak dotąd, jednak Hermiona przeczytała je pobieżnie, w głowie dudniła jej krew.

„delikwent umiera”

Dziwił ją też fakt, że nad ranem Ginny znów nic nie pamiętała.

Sama Hermiona też czuła się dziwnie. Dlaczego tak szybko zasnęła?

- Wow! – Rozentuzjazmowany  głos Harry'ego wdarł się do jej myśli. Hermiona podniosła głowę i zobaczyła jak Ginny robi efektowny obrót powietrzu. To dobrze, że zapomniała choć na chwilę o zmartwieniach.

~~*~~

- Proszę państwa, co to za trafienie!! To już trzynasty gol Slytherinu, Zabini i Weasley są dziś w niesamowitej formie, strzelają bramkę za bramką. Normalnie co to za mecz! Ale Robinson już podaje do Thomasa, co to za dziewczyna…

Hermiona uśmiechnęła się do siebie. Chociaż McLaggen był strasznym dupkiem, trzeba było mu przyznać, że komentował nieźle. Podgryzła przyniesiony przez siebie popcorn.

- Ale co to? Potter zanurkował, czyżby Bliznowaty zobaczył znicz? Malfoy za nim, ale trzeba przyznać, że ten… no dobra, Ślizgon coś niemrawo dziś gra.

Rzeczywiście na boisku coś się działo. Wszyscy widzowie wstali, a Hermiona wstrzymała oddech razem z nimi. Spojrzała szybko na tablice wyników. Jeżeli Harry złapie znicz Gryfoni wygrają przewagą pięćdziesięciu punktów, jeżeli Draco, wygrają Ślizgoni. Cholera. Cholera. Czemu, do cholery, Draco nie łapie tego znicza?! Właśnie. Hermiona nagle coś sobie uświadomiła. Przecież jeżeli Gryfoni wygrają, Draco będzie musiał iść na randkę ze szlamą. Tego by przecież nie zniósł. Dziewczyna nigdy nie rozumiała, dlaczego Draco, nie znając ludzi, lubił tych idiotów którzy byli  z jego domu, a wszystkimi innymi, nawet fajnymi ludźmi, gardził od samego początku. Ale i tak wtedy, w Malfoy Manor…  Draco ich nie wydał, choć wiedział kim oni są, ryzykował dla nich życiem.  Hermiona widziała strach w jego oczach. Widziała, jak okazuje go kiedy czegoś się bał. Ale… Nagle spojrzała na to z innej perspektywy. Gryfoni od zawsze byli dzielni i dumni. I głupi. Ślizgoni nie bali się okazywać strachu. Nagle Hermiona, która myślała, że już nic jej nie zaskoczy zrozumiała, że medal ma dwie strony, obie dobre, jeżeli wykorzystane we właściwym celu. Co za mądra myśl.

- NIE, LUDZIE, JA NIE WIERZĘ! Pani profesor, czy coś się już takiego kiedyś zdarzyło?! Ile ja mam za to przyznać punktów?

Hermiona wyrwała się ze swoich niezwykle wzniosłych myśli i spojrzała na boisko.

- No ja nie wierze… - szepnęła.

Harry trzymał znicz.

Dracon też.

- Proszę wszystkich o spokój! Spokój! – Profesor McGonagall magicznie pogłośniła głos. – To nic takiego. Po prostu… obie drużyny dostaną po siedemdziesiąt pięć punktów… Panie McLaggen ile to będzie?

Cały stadion wstrzymał oddech w oczekiwaniu. Powoli słuchali przeskakujących cyferek.

Wyświetlił się wynik:  Gryffindor -125 punktów, Slytherin -205

Połowa stadionu ryknęła z radości. Hermiona też.

Hermiona szła do zamku promieniejąc z radości. Nott… Theodor bardzo się ucieszył kiedy oznajmiła mu, że pójdzie z nim na Bal. Harry poszedł na romantyczny spacer z Ginny. Wieczorem miała być impreza w pokoju wspólnym Slytherinu.

- Tak samotnie idziesz?

Obróciła się. Nie zauważyła, kiedy Malfoy do niej podszedł. Nawet się jeszcze nie przebrał szmaragdowej szaty. Dolatywała od niego subtelna woń potu zmieszana z intensywną wonią piżmowych perfum. To był… miły zapach, o dziwo.

A do Hermiony wróciło pewne wspomnienie z szóstej klasy…

,,- To najsilniejszy eliksir miłosny na świecie!

- Zgadza się! Rozpoznałaś go, jak sądzę, po tym szczególnym, przypominającym macicę perłową połysku?

- I po parze wzbijającej się w charakterystycznych spiralach – odpowiedziała z zapałem Hermiona. – Natomiast jego zapach każdy odczuwa inaczej, w zależności od tego, co kogo najbardziej pociąga. Ja czuję woń świeżo skoszonej trawy, nowego pergaminu i…

Nagle urwała, rumieniąc się lekko.”

Hermiona poczuła wtedy bardzo silną woń męskich, piżmowych perfum. Przez następne tygodnie… cóż, wąchała wszystkich chłopaków jakich znała żeby sprawdzić który był tym tajemniczym jedynym. To były dokładnie takie same perfumy jakie nosił Dracon Malfoy. „Nie...” pomyślała Miona „Tak mi się tylko zdaje. Draco jest tak naprawdę nic nie znaczącym dupkiem. Nie cierpię go przecież!”

- A co, chcesz iść ramię w ramię ze szlamem? – Spytała złośliwie. Malfoy zastanawiał się chwilę.

- Wiesz… teraz wydaje mi się, że nie jesteś taka zła. Zresztą… jesteś pewna, że w twojej rodzinie nie ma czarownicy lub czarodzieja?

Zatrzymała się gwałtownie. Draco też przystanął i spojrzał się na nią poważnie tymi pięknymi, szarymi oczami.

- Co ty insynuujesz, Malfoy? – Wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Tak, jestem pewna.

- A ja nie. – Podszedł bliżej, tak, że ich oddechy mieszały się na zimnym powietrzu. – Widzisz… To niemożliwe żeby do Slytherinu przyjęli kogoś kto nie jest czystej krwi. A już na pewno nie kogoś kto przez tyle lat był w Gryffindorze. - Pochylił się jeszcze bardziej…

- Hejaaaaaaaaaaa! – Blaise wskoczył między nich i objął ramionami. – A o czym wy tu tak plotkujecie, słodziaki?

- O tym że chyba jesteś gejem, Zabini – roześmiał się Draco. – Kto normalny mówi ,,Słodziaki” i rozstaje się z taką ładną dziewczyną, jaką jest Pansy?

- To ona się ze mną rozstała, pysiaczku.

Hermiona stłumiła śmiech. Zabini mógł sobie być nienormalny, ale był naprawdę fajnym gościem. Zdziwiła się jednak, że Pansy rozstała się z chłopakiem. Myślała, że mopsica już sobie wybiła Malfoya z głowy i szuka kogoś na całe życie.

Doszli do zamku i skierowali się do lochu w gwarze śmiechu i wesołych uwag. Dopiero kiedy znaleźli się już blisko pokoju wspólnego, Hermiona przystanęła.

- Słyszeliście?

- Co? - Zapytał się głupio Zabini, a Draco nastawił uszy jak pies. Hermiona była zbyt zaniepokojona żeby pomyśleć „jak fretka”.

- Ten  jęk. Jęk bólu. – Hermiona rzuciła się  w stronę gdzie usłyszała dźwięk, a dwaj Ślizgoni podążyli za nią.

Na końcu korytarza leżały dwie osoby. Nie była to jednak żadna miłosna scena. Pierwsza sylwetka, należąca do chłopaka, leżała na drugiej jakby próbowała ją obronić. Wyglądali na rannych.

I chłopak i dziewczyna mieli płomiennorude włosy.

- RON! GINNY!

---

[i] http://paganwheel.w.interia.pl/bogowie/boginiek.html

[ii] Od razu zaznaczam że jest to mój wymysł, całkowita fikcja literacka.

 Uff, jest. Nie spodziewałam się, że ten  blog mnie tak wciągnie. Ale zaczynam już rysować tylko Dramione... W sumie to fajne:D Smutno mi, że będę musiała przerwać na dwa tygodnie, ale obiecuje, że i tak będzie wtedy pewna niespodzianka:)

See you later!

Serafino.Ink, Heart.25