Rozdział dwunasty. - I pozostaną tylko wspomnienia.

Ok, teraz stawiam wam challange  - min. 7 komentarzy pod postem, inaczej rozdziału nie ma przez tydzień. Przykro mi, że jestem niemiła, ale mi też jest smutno jak nie widzę komentarzy.:C

Ale! – Don’t worry, be happy! – Bob Marley

I niech moc będzie z wami!

ó   

- Blaise, podałbyś mi ketchup?

- Jak tylko powiesz, co takiego niby wymyśliłaś. – Boczyli się na nią przez cały ranek, próbując wyciągnąć z niej jej „ genialny plan”. I tak im nie powiedziała. Nie przy wszystkich. Powie im wieczorem. Tak, ta opcja to był genialny projekt.

- Nie. Tak jak mówiłam, spotkamy się o północy i wam wszystko wyjaśnię. – Wycelowała w Dracona nóż umazany sosem. -  W zasadzie to ty powinieneś się już domyślić. Masz wszystkie elementy układanki. A ty – Tym razem pokazała widelcem na Blaise’a. – Mógłbyś mi wreszcie podać ten keczup. Nie mamy przecież wieczności.

Skapitulował zrezygnowany i podał jej czerwoną buteleczkę. Hermiona uśmiechnęła się. Aktualnie zrobiłby dla niej wszystko. Była ich jedyną szansą.

Władza jest słodka, prawda?

Jak cholera.

ó   

Trzask!

Ginny wpadła do ich wspólnego pokoju, wesoło pogwizdując pod nosem. Hermiona podniosła oczy znad książki którą czytała. Hmmm. Ginny była wesoła. A ona nie była ostatnio wesoła… przeważnie to była zmęczona i smutna. Teraz była żywą reklamą kucyków pony.

- Jesteś wesoła. Naćpałaś się czegoś?

Ginewra spojrzała się na nią; w jej oczach paliły się wesołe iskierki.

- Tak -  rzuciła się na łóżko  - Miłości.

Ech.

- Kto jest twoją ofiarą… Tym razem? – westchnęła Hermiona.

- Tym razem to ja jestem ofiarą. – Ginny przewróciła się na plecy i zwiesiła głowę. – Ale będziesz się ze mnie śmiać.

- Niemożliwe. –Przyjaciółka uśmiechnęła się krzywo. Ginny zawsze podbijała, lecz jeszcze nikt jej nie podbił.

- A jednak.

- Sprawdź mnie.

- To Blaise -  Ruda wyglądała jakby już żałowała.

-Nie! – wykrzyknęła Hermiona i zastanowiła się jaki mieli dzień. Do kwietnia jeszcze było trochę daleko…

- A jednak. – powtórzyła Ginny, chowając się za włosami.

Hermiona poczuła się tak jakby coś uderzyło w jej głowę. Coś bardzo ciężkiego. Na przykład fistaszek. W sumie to zjadłaby fistaszka. Albo cokolwiek.

- Od kiedy? – Spytała się Ginny z rosnącym przestrachem wynikającym z pomieszania zmysłów.  Owszem, lubiła Blaise’a, on był przystojny, zabawny, miał te wszystkie ten tegesy o których marzą dziewczyny i tak dalej… Ale to był Zabini!

- W zasadzie… Wiesz że podobał mi się… kiedyś, przed wojną. Ale wtedy był dupkiem. A teraz nie jest i mi odbija.

- Na jego punkcie czy ogólnie? – spytała się niewinnym głosem Hermiona.

- Ty wiedźmo!! – wykrzyknęła Ginny, śmiejąc się i rzucając w nią poduszką. Hermiona uśmiechnęła się tylko i uchyliła. Wywiązała się między nimi wojna.

Nagle obie uwierzyły, że mogą być szczęśliwe.

ó   

Ginny wyszłą już na kolację, ale Hermiona nie była głodna. Miętoliła w palcach kawałek papieru, który znalazła pod poduszką. Westchnęła i przeczytała to jeszcze raz.

Zaczynam się bać.

Ale nie wtedy,

Kiedy nadchodzi ciemność,

Ale wtedy,

kiedy nie mogę znaleźć

drogi powrotnej.

Może ty też

Powinnaś się bać.

Skoro

Rozwiązanie wciąż ci umyka?

Hermiona nie bała się tej zawoalowanej groźby. Nie bała się tego, że to oznaczało, że ktoś był w ich pokoju. Nie bała się nawet tego, że to zwiastowało im smutny, straszny koniec.

Bała się tego, że wiersz był napisany jej ręką.

ó   

- Może jeszcze mi wmówisz, że jesteśmy postaciami z taniego horroru? – Draco zmarszczył czoło. – Czy zaraz wyskoczy szaleniec z siekierą? A może tylko hollywoodzki wilkołak?

- Daj spokój, Draco. To poważna sprawa. – Hermiona zmarszczyła groźnie brwi. Nie po to pokazywała mu ten wiersz, żeby się teraz z niej nabijał.

- Przykro mi. To mój sposób na stres. – Siedzieli w pustej klasie gdzieś w lochach.

- A gdzie jest Blaise? – Hermiona rozejrzała się dookoła, jakby myślała, że chłopak zaraz wyskoczy spod katedry

- A, tak. Blaise się rozchorował. Nie przyjdzie. -  Kłamstwo gładko przeszło Draconowi przez gardło, miał wprawę. W rzeczywistości, nieświadomy niczego Blaise chrapał w ich pokoju, myśląc, że spotykają się dopiero za godzinkę.

- A to szkoda. – mruknęła Hermiona, dziwnie radosna, że będzie tylko z Draconem. – Myślałam, że oprócz mnie będzie tu ktoś inteligentny.

- Hę? – Draco wystawił głowę spod ławki z której zeskrobywał gumę. – Mówiłaś coś?

Hermiona westchnęła.

- Właśnie o tym mówiłam. Ty naprawdę masz fretkę zamiast mózgu.

- Wypraszam sobie. To jest utleniacz, najdroższy na rynku, moja droga. – Widząc poważną minę Draco, Hermiona nie mogła się nie roześmiać.

- Dobra. Dobra, bądźmy poważni. Czekaj… A co ja właściwie miałam ci powiedzieć? -  Hermiona nie mogła przestać się śmiać. Pewnie resztka whisky jakimś cudem postanowiła znów zawitać jej do głowy.

-Hm, miałaś opowiedzieć  nam swój genialny plan bez którego nie uratujemy naszych przyjaciół? Tak tylko proponuję. – Powiedział sarkastycznie Draco.

- Ach, tak. A więc. W tej książce, pisało o czarownicy, która będzie potężniejsza od tej, która rzuciła zaklęcie. Nie znamy tej czarownicy – w naszym przypadku możliwe, że czarodzieje – ale prawdopodobnie jest potężna. Więc musimy mieć pewność, że dziewczyna, która zdejmie zaklęcie, będzie potężniejsza. A gdybyśmy zdobyli moc, choć połowę od każdego – pare dni ich poboli głowa, zanim się zregenerują, to podobno bardzo wyczerpująca magia -  to czarownica, która wchłonie całą tą moc, będzie mogła z łatwością ocalić ich zwykłym zaklęciem uzdrawiającym!

Draco spojrzał się na nią z błyskiem uznania w oku.

- Okej.

- Tak po prostu? Okej? – zdziwiła się Hermiona.

- No… tak . Twój plan jest logiczny. – Draco był całkowicie spokojny. Hermionę zaczynało to wkurzać. A gdzie wiwaty? Gdzie podziękowania? Nie żeby była zarozumiała, ale trochę wdzięczności by się przydało.

- Ostatnio jakoś dziwnie się zachowujesz. – zmrużyła groźnie oczy.

- Doprawdy? – Draco nagle przełknął ślinę. Ups… A co jak ona coś pamięta?

- A ja mam luki w pamięci. Wiesz,  jakie to dziwne uczucie?

- Wyobrażam sobie… - mruknął chłopak, mówiąc w myślach: „Nie rób tego o czym myślę, nie rób tego…”

- Więc znalazłam pewne zaklęcie, mające sprawić, że wspomnienia wrócą. To było… ciekawe. – Nagle jej mina była niepewna, dziewczyna wydała się  mniejsza niż w rzeczywistości. – Dlaczego mnie wtedy nie pocałowałeś?

- Co?! – Draco gwałtownie podniósł głowę. Ze wszystkich wspomnień, ona postanowiła się zapytać akurat o to?

- Ja… - Hermiona spojrzała na niego.– A w zasadzie to racja. Dobrze, że mnie nie pocałowałeś. W końcu jesteś tylko nędzną tchórzofretką. – Ze stalowym błyskiem w oku, Ślizgonka podniosła się z ławki na której przysiadła i zaczęła iść do drzwi.

Draco podniósł się szybko jak wąż i zastąpił jej drogę.

- Nigdzie nie idziesz, Granger – warknął .

- A to niby dlaczego? –  uniosła brodę patrząc się buntowniczo. Merlinie, jak to go pociągało!

- Bo mamy jeszcze pare spraw do omówienia. – I pocałował ją. Brutalnie, ale tak żeby nie sprawić jej bólu, pokazując swą dominacje i jednocześnie trzymając dziewczynę w stalowym i bezpiecznym uścisku ramion. W pierwszej chwili stopniała, myśląc tylko o tym, że zawsze to te największe łotry całują najlepiej, cholera. No właśnie…  Całował ją łotr i dupek. A ona oddawała pocałunek. Co ona wyprawia!? Musi przestać! Zaczęła się wyrywać.

- Nie pocałowałem cię, bo byłaś pijana i to nie rozumiałaś tego, co mówiłaś. Bo nawet jeśli tego nie pamiętałaś, masz chłopaka który jest moim najlepszym przyjacielem. – Szarpnęła się na wzmiankę o Nocie, ale trzymał ją mocno i dalej szeptał jej do ucha wywołując serie dreszczy na całym ciele. – Ale teraz byłaś całkowicie przytomna. I ty także mnie całowałaś.

- Zanim przypomniałam sobie kim jesteś. Wolałabym to zapomnieć.

Chłopak zdrętwiał na ostatnim słowie. Powoli rozsunął ręce, wypuszczając Hermionę, która, nadal nie rozumiejąc dziwnych reakcji swojego ciała, które chciało go więcej i więcej, pomaszerowała dumnie do drzwi. Znowu. Ale tym razem, Draco tylko się obrócił ze zbolałym wyrazem twarzy. A potem uniósł różdżkę i wyszeptał jedno słowo.

- Oblivate.