Rozdział trzynasty - Nie ten.

Kurczę, jestem z was dumna! To jak, może dziesięć komentarzy? :D Żartuję( Choć zdecydowanie możecie je pisać.) Rozdział byłby szybciej, ale same rozumiecie… Jamie C. B.

Dziś zamiast piosenki polecę wam film – Charlie – Gra tam dwóch moich mężów!

Aha, czy byłby ktoś zainteresowany betowaniem? Jeżeli tak, proszę, napisz pod ten adres – serafino.ink.heart.25@gmail .com J

ó   

- Chcesz mi, idioto powiedzieć, że ją pocałowałeś, a potem rzuciłeś na nią zaklęcie zapomnienia? Po co, geniuszu? – Pieklił się Blaise, coraz bardziej podnosząc głos. – Powinna cię wtedy walnąć w ten pusty łeb.

- Zabini, przyjacielu… Ona mnie nie chce. Jestem dla niej idiotą z przerośniętym ego,  którego myślała, że może polubić.  Pomyliła się. – Draco pociągnął z butelki. Siedział wraz z czarnowłosym  Ślizgonem w swoim pokoju i, łagodnie mówiąc, upijał się. – Powiedziała, że chce zapomnieć. No i zapomniała.

- Draco. Ty idioto.

- Co? Znowu mówisz to słowo… Idiota, idiota, idiota.

- Bo nim jesteś. Wyobraź sobie, że kiedy kobieta mówi „nie”, to ma na myśli „tak”, a  jeśli mówi, że chce zapomnieć, to znaczy, że będzie wspominać to przez wieki, ponieważ to najlepsze wydarzenie w jej życiu. – Blaise westchnął nad głupotą kolegi.

- Nie. Nie, nie, nie… -  Kiedy Dracon się upijał, przeciągał samogłoski jeszcze bardziej niż zwykle. – To nie ma sensu. Widzisz? Bo to by znaczyło, że to zdanie ma sens, a skoro ma, to dlaczego mówię, że nie ma..? To jak z człowiekiem, mówiącym że wszyscy ludzie to kłamcy.

- Stary, nie mam pojęcia o czym gadasz. – Blaise uniósł obie brwi. Co, na filozoficzne gadki mu się zachciało?

- To błędne koło. Zupełnie jak moja miłość do Hermiony. Ona jest najwspanialsza na ziemi i jeszcze jakoś tak we wszechświecie. Nie zasługuję na nią. Nie jestem jej godny. – Chłopak zanurzył głowę w misce z wodą stojącej na ich komodzie. Ale tu było spokojnie… Przysiągłby że widział tam rybkę. O! Rybka! Niebieska!  Z wielkimi, brązowymi oczyma i burzą loków…

Blaise wyciął go z wody za włosy.

- Utopisz się, kretynie. Jesteś Malfoy. Możesz mieć każdą. Na Merlina, wykorzystywałeś to przez ostatnie dziesięć lat!

- Właśnie. – Draconowi zaświeciły się oczy. – Mogę mieć każdą. Na przykład Astorię. Granger pęknie z zazdrości! Chwilunia… Jak pęknie to nie będzie wyglądać tak ładnie… Muszę to przemyśleć. – I powlókł się do łazienki.

Hmmm. Blaise podrapał się w głowę. Nie do końca o to mu chodziło. Ech… Miłość robi z ludzi głupców.

Zaraz. Czy on właśnie nazwał głupkiem samego siebie?

ó   

Hermiona trzasnęła drzwiami od łazienki.

- Salazarze! Ginny, powiedz mi co zapomniałam, bo mam wrażenie, że gdzieś mi zniknął cały wczorajszy wieczór.

Ruda podniosła głowę znad książki. Znów miała cienie pod oczami… i schudłą, tak, że smiało można było posądzać ją o anorektyzm. Jednak prawda była inna, smutniejsza. Teraz jednak uśmiechnęła się od uch do ucha.

- To dziwne, bo cały wieczór… i część nocy spędziłaś z Draco. -  Ginevra wyglądała tak niewinnie… a jednak jej uśmiech był słodko podlejszy od kota z Cheshire.

- A nie z nim i z Blais’em? – Hermiona nagle przestała się pakować i popatrzyła na Ginny . Jak sowa.  – Byłam z tym draniem sama? Czemu mam wrażenie, że znowu?

- Nie mam bladego pojęcia. – Ruda zaczęła nucić sobie pod nosem ostatni hit Fatalnych Jędz. Wiedziała o wszystkim od swojego chłopaka. Z Zabiniego była straszna plotkara.

- Ty coś wiesz. – Hermiona zmrużyła oczy.

- Ależ skąd. –Ginny zamknęła książkę. – Więc idziemy na śniadanie, tak? Zamierzasz upolować dziś jakiegoś smoka?

- Z przyjemnością.

ó   

- Zwróć mi, cholera, moje wspomnienia! – Hermiona padła na krzesło koło Dracona. Ugh…. Miała już dość zamieniania się z Blaisem miejscami na lekcjach… Chodź z tego co widziała, Ginny to nie przeszkadzało.

I tak już się obśliniali z Zabinim w każdym miejscu w szkole. Słodkie. Choć trochę obrzydliwe. Jak czekoladowe cukierki z lukrecją.

- Nie wiedziałem, że rapujesz. Myślałaś o karierze muzycznej? A może chcesz zostać poetką? – Draco spojrzał na nią leniwie. Miał zmęczone spojrzenie; jego oczy były przekrwawione, powieki mu opadały. Koszulę miał niedokładnie zapiętą. Wyglądał na upitego.

- Schlałam się wczoraj z tobą? – spytała się poważnie już rozzłoszczona dziewczyna. Przecież ona nie miała kaca.

- Och, chciałbym. Ale niestety nie.

- Więc co, do cholery, robiliśmy?! Nic nie pamiętam! –Syknęła Hermiona, udając że studiuje pilnie rozdział w książce.

- Nic nie pamiętasz..? Biedna… A taki dobry towar mieliśmy.

- Dobry towar? – wykrztusiła przerażona Hermiona.

- Tak, Pomyluna wcześniej dostała dostawę i zajaraliśmy za…czekaj, nie pamiętam ile to było. Chyba cztery galeony, w końcu najnowsza mieszanka. Dodają do tego sproszkowane pazury smoka. Wzięłaś trochę za dużo. No to ty zaczęłaś mnie ciągnąć po zamku, zabroniłaś wyznawania kultu Gaci Merlina… a mieli zniżki na basen. W bibliotece podpaliłaś parę książek, ale nie martw się, naprawiłem je… no, większość. Tyle że pani Pince zaczęła nas gonić… w szlafroku i tylko bielizną pod spodem, ciesz się, że tego nie pamiętasz.

- Książki..?- wyszeptała Hermiona zbielałymi wargami.

- Czekaj, to nie koniec. Włamywałaś się do dormitoriów i zabierałaś każdy szampon jaki znalazłaś, krzycząc że to dla Severusa. Cieszyłaś się jak wariatka z każdego przeciwłupieżowego. No, ale poszliśmy do Miodowego Królestwa. Nic nie ukradłaś, wyjaśniłem ci że kradzież nie popłaca. Tyle że zażyczyłaś sobie kąpieli w żelkach. I wysypaliśmy wszystkie na podłogę, najwięcej lukrecjowych ponieważ twierdziłaś, że nie zawierają cukru -  naprawdę rodzice głodzili cię o chlebie i wodzie kiedy zjadłaś więcej niż dwie kostki czekolady?

- Lukrecja..? – Oczy dziewczyny wyglądały jak narysowane w anime.®

- A później już się uspokoiłaś, pozrzucałaś tylko w drodze powrotnej parę obrazów, wpadłaś w jeden stopień… Wszystko było ok.

- Okej? Naprawdę?! – Teraz Hermiona zaczynała się wkurzać nie na żarty. Na co on pozwolił? Ja dziękuję! Już miała cisnąć w niego jakąś klątwą… kiedy zobaczyła, że chłopak się śmieje.

- Jesteś niesamowicie naiwna, Granger. – Och, czemu on musi wyglądać tak niesamowicie dobrze kiedy się śmieje?

- TY! DRACO! Draniu! Jak mogłeś mnie tak oszukać?! – Dzwonek prawdopodobnie uratował prefekt naczelną od  szlabanu, bo zagłuszył jej krzyki. Profesor Flitwick wbiegł na katedrę.

- Proszę poczekać! Proszę poczekać! Zaginął mi szampon, taki niebieski i pachnący papają… Jeżeli gdzieś go zobaczycie, proszę, przynieście go do mnie. Dziękuję.

Draco puścił oczko do oszołomionej Hermiony.

ó   

- Chcesz powiedzieć, że zamierzasz zebrać moc od wszystkich czarodziei w Hogwarcie?

- Nie od wszystkich. I tylko po połowie od każdego, żeby nie umarli. Słuchajcie, bo musicie mi z tym pomóc. Zbierzemy  moc do specjalnych pojemników, z plastiku, żeby magia dłużej nie wyciekała. To jak wspomnienia – kiedy będziemy mieli wystarczająco dużo mocy, jedno z nas ją wciągnie i rzuci zaklęci uzdrawiające.

Hermiona siedziała w opuszczonej klasie wraz z Teodorem, Blaisem i Draconem. To znaczy, dosłownie siedział z Teodorem, oparta o jego bok. Chłopak kreślił jej małe kółeczka na brzuchu, co było dosyć rozpraszające.

- Ty musisz to zrobić – powiedział teraz Nott.

- Ja? – Hermiona speszyła się. – A dlaczego akurat ja?

- Bo to kobieca magia. My tylko zawalimy.  – powiedział poważnie.

Hermiona nie chciała tego robić, prawdę mówiąc. Bała się że coś zepsuje.

- No dobrze. Tylko jeszcze nie wiem jak zebrać wystarczającą ilość magii… Nie od młodziaków, są jeszcze nie wykształceni. Ale musimy więc dotrzeć do dużej liczby siódmoklasistów i nauczycieli…

- Bal siódmioklasisty – przerwał jej nagle Draco. Hermiona spojrzała się na niego, wytrącona z równowagi.

- Co?

- Mieści się w terminie Ginny…  Myślę, że przeżyje do tego czasu, dzięki tym eliksirom które jej dałaś. A tam możemy każdego spokojnie dotknąć i zebrać moc.

Hermiona popatrzyła się na niego osłupiała.

 - Draco – powiedziała. – Mówiłam ci że jesteś geniuszem?

ó   

- Dobra ludziska, ja jeszcze lecę do Ginny i lulu papa. – Blaise uśmiechnął się do nich szelmowsko i wyszedł z klasy.

Skończyli już uzgadniać szczegóły planu. Teraz Hermiona została sama… sama z Draconem i Teodorem.

- Kochanie, ja też już spadam… Ten głupi esej dla Slughorna. – Pocałował ją w policzek i wyszedł. Chociaż Hermiona rozumiała, że musiał zrobić to zadanie, coś zakłuło ją w sercu…

- Co za idiota… Żeby tak zostawiać dziewczynę… - Draco wyszedł z cienia z miną pełną niesmaku.

- A co ty o tym wiesz? Wszystkie swoje dziewczyny zostawiasz po tygodniu. Jakiś powód musi być.  – Draco spojrzał na nią z wyższością.

- Taa. Zazwyczaj są beznadziejne.

- Powinieneś się leczyć. – Hermiona zgarnęła swoją torbę z biurka, jednak kiedy obróciła się do drzwi, on już tam był. Przypominało jej to coś… ale nie wiedziała co.

- Ja powinienem się leczyć? To nie ja cierpię na dziwne zaniki pamięci. Nie całuję ludzi których nawet nie lubię. – Chłopak zmarszczył brwi.

- Co ty gadasz? – spytała się ze złością Hermiona. Chyba powinna iść na jakąś terapię odstresowującą.

- Nie pamiętasz co się wczoraj zdarzyło? Pokażę ci. – I przycisnął swe usta do jej, unosząc jej podbródek prawą rękę. Trwało to może trzy sekundy, potem odwrócił się… i już go nie było.

Teraz Hermiona była sama.

ó   

- Ginny. Śpisz?

Weasley uniosła się na łokciach i przetarła oczy. Nad nią pochylała się Hermiona, bardzo blada w blasku świecy, przyciskająca rękę do ust jakby chciała coś zatrzymać.

- Tak. A co? – spytała się Ruda przyjaciółki zaspanym głosem.

- Dziś zrozumiałam, że zakochałam się w złej osobie.

- Tak? – dziewczyna natychmiast się ożywiła. – Teodor coś ci zrobił?!

- Nie. To nie w nim jestem zakochana.

---

® Albo mangi, jak kto woliXD Chibi love <3